آگالوچ در سال ۱۹۹۵ شکل گرفت ولی کارش را از سال ۱۹۹۹۶ با دمویی(Demo) به نام From Which of This Oak شروع کرد که قطعاً یکی از درخشان ترین دموهای تاریخ متال است و نشانه ای از نبوغ انکارناپذیر این گروه. در این دمو خیلی از عناصر آشنای آثار بعدی که مشخصه های همیشگی کار آگالوچ اند وجود دارد. مثلاً استفاده از صدای خواننده ی زن، پاساژهای متعدد گیتار آکوستیک، پیانو، اینترلودهای بی کلام و لطیف و البته با همان حال و هوای افسرده ی بسیار تاثیرگذار و احساس برانگیز.
نخستین آلبوم بلند گروه با عنوان Pale Folklore در همان سال ۱۹۹۹ اوج توانایی های آگالوچ را عرضه کرد. آهنگ ها طبق معمول طولانی اند. ریف های فوق العاده گیرا، قطعه های بی کلام طولانی، صداهای زنانه ی بسیار زیبا در پس زمینه، سولوهای درخشان، استفاده ی حیرت انگیز از پیانو برای گسترش اتمسفر افسرده ی کارها، افکت هایی مثل صدای باد و توفان، زوزه ی گرگ و صدای قدم برداشتن روی برف و ... و البته ملودی های بسیار جذاب و فراموش نشدنی، اشعاری مثل همیشه درخشان، تغغیرهای مکرر در تمپو و... این اثر نبوغ آسا واقعاً قابل توصیف نیست و بارانی بی وقفه از زیبایی ناب و مسحور کننده ای است که ۶۲ دقیقه ی تمام شما را با خودش در سفری بی نظیر و ملکوتی همراه می کند. از آهنگ سه قسمتی و حدوداً ۱۹ دقیقه ای ابتدای آلبوم تا قطعه ی بی نهایت زیبا و سحرآمیز پیانو و... تا آهنگی ۱۲ دقیقه ای در پایان که قطعه ی پیانوی غمناک، باشکوه و درعین حال مخوفی آن را به آخر می رساند. زیبایی محض، ناب و ملکوتی که موسیقی در آن اوج متعالی و دست نیافتنی اش است. در ضمن این آلبوم، محبوب ترین آلبوم تمام عمرم هم هست!
در سال ۲۰۰۱ گروه یک EP با عنوان Of Stone, Wind and Pillors عرضه کرد که مثل همیشه درخشان و نبوغ آساست. این اثر ۳۱ دقیقه ای متشکل از دو آهنگ بی کلام شاهکار است، اجرای دوباره ی آهنگی از دموی گروه (که یکی دیگر ار آهنگ هایش هم در Pale Folklore دوباره اجرا شده بود) و دو آهنگ دیگر که یکی از آن ها اجرای مجدد آهنگ بسیار زیبایی از گروه Neofolk توانای Sol Invictus است. فقط آگالوچ می توانست این آهنگ را از اصل اش هم زیباتر در بیاورد، به خصوص با صدای مسحورکننده ی جان هام.
دومین آلبوم بلند گروه، شاهکار بی نظیر دیگری بود به نام The Mantle .آلبومی ۶۸ دقیقه ای با همان ترکیب خاص آگالوچ از فولک، بلک، دوم، گوتیک و... که با مقدمه ی معرکه ای که عمدتاً با گیتار آکوستیک نواخته شده شروع می شود و بعد آهنگ ۱۴ دقیقه ای نفس گیری از راه می رسد با ریف ها و سولوهای درخشان و ترکیبی بدیع از گیتار الکتریک و آکوستیک. در این آلبوم جان هام از صدای بلک خودش خیلی کم تر استفاده کرده. قطعه های بی کلام طولانی و گاه بسیار فولک، همان افکت های همیشگی، استفاده از سازهای متنوع، حتی ماندولین و ترومپت و کنتراباس و... حال و هوای کار با Pale Folklore تا حدی تفاوت دارد که این شاید تا حدی به خاطر رفتن کیبوردیست گروه ، شین بریر Shane Breyer باشد. با این حال قطعاً نمی توان آن را حتی ذره ای ضعیف تر به حساب آورد و خیلی ها را بهترین کار گروه می دانند. فضای اثر همچنان افسرده و "زمستانی" است و بسیار شاعرانه، طبق معمول با اشعار درجه یک.
آگالوچ علاوه بر کارهایی که در بالا به آن ها اشاره شد، دو EP دیگر هم عرضه کرده که هرکدام با تنها دو آهنگ که در عین زیبایی و داشتن مشخصه های همیشگی کار گروه، بیش تر کارهایی تجربی هستند و عمدتاً هم بی کلام و درواقع حاصل میکس مجدد برخی از آهنگ های قبلی گروه هستند. البته این دو اثر The Grey و Tomorrow Will Never Com که در سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ عرضه شده اند، کارکرد دیگری هم دارند و آن هم فرونشاندن بخشی از عطش دوستداران گروه میباشد.
الأحد يناير 13, 2008 1:07 am
