منبع: zirzamin.se
انتقاد من...
نويسنده:ستاره
اگر مي خواستيد يک اسم فارسي براي «رپ» انتخاب کنيد چه اسمي را انتخاب مي کرديد؟
تا حالا راجع به اين موضوع فکر کرديد؟
من در جواب مي گويم، کلمه رپ که ترجمه آن در فارسي به معني ضربه زدن يا تند تند حرف زدن است، در پشت آن کلمه اعتراض مخفي است. يعني فرد معترض با هجوم کلمات و کوبش جملات با فن بيان بالا، فرد يا جامعه مورد خطاب را مي کوبد و اعتراض ميکند. او فرياد نمي زند مثل سبک معترض متال که دقيقا در اعتراض با رپ مشابه است. بلکه با يک ريتم ساده که مدام در حال تکرار است (بيت) يا همان طپش منظم مي آيد و با لحن تمسخر و اعتراض همه چيز را مورد سوال قرار مي دهد.
سبک رپ بسيار وابسته به ترانه است. فرد معترض بايد فن بيان بالا و اطلاعات کافي راجع به موضوع مورد نظر داشته باشد. همان طور که مي دانيد اين سبک برخاسته از قشر کارگران سياه پوست آمريکا است. آنها اين سبک را براي اعتراض به وضع جامعه مخصوصا موضوع نژاد پرستي وهر چيز آزاردهنده ديگري خلق کرده اند. آنها براي اعتراض، ديوارهاي شهر را خط خطي مي کردند که بعدا به هنر (گرافيتي) مشهور شد که هنوز اين مسئله پليس هاي آمريکا را ناراحت مي کند.
سياه پوستان هم مثل ما مشاعره مي کنند با اين تفاوت که آنها از فحش هاي رکيک استفاده مي کنند که البته مشکلي نيست زيرا جزء فرهنگ آنها محسوب مي شود. به نوعي في البداحه گويي يا همان (فري استايل) که بوسيل آن قدرت نمايي مي کردند و يکديگر را مسخره و ضايع مي کردند. مي دانيد چرا؟
چون زندگي در محله هاي سياه پوستي آمريکا مثل زندگي در جنگل است. چون آنها ترس را حس کردند و براي زندگي جنگيدند. هر لحظه ممکن بود يک نفر از راه برسد و با يک گلوله زندگي آنها را بگيرد.
بعد از اين همه مقدمه مي خواهم راجع به رپ فارس صحبت کنم!
تعداد معدودي از رپرهاي ما واقعأ با رپ اعتراض مي کنند. رپ ما پر شده از کساني که از رپ براي خود نمايي استفاده مي کنند و اين توهين به موسيقي رپ است. رپ يک موسيقي نوپا در کشور ماست، پس چرا تعداد رپرهاي ما مثل قارچ در حال افزايش اند؟ چون هر کسي فکر مي کند استعداد نهفته رپ دارد، با ظاهري تقليدي از رپرهاي آمريکايي با شلوارهاي بگي ولباس هاي گشاد که هيچ تناسبي با فرهنگ ما ندارد و بيشتر جنبه خود نمايي دارد، به استوديوهاي ضبط مي روند و آهنگ بي محتواي ديگري را وارد بازار بي سرو ته رپ فارسي مي کنند که خريدارانش افرادي نيستند جز يک سري پسر بچه 15/ 16 ساله بدون هيچ انگيزه اي. اکثر رپرهاي ما، بي استعدادند و تقليد کورکورانه مي کنند. آنها هيچ وقت فکر ابداع و ابتکار در سر نداشته اند.
قبول داريد 100 تا 200 نفري آويزان رپ فارس هستند؟
که مطمئنا با يک تکان مي افتند. چون هيچ در چنته ندارند و تهي هستند. مسلمأ يک پسر 15/ 16 ساله نمي تواند راجع به مشکلات جامعه رپ بخواند.
بايد واقع بين بود و توقع بي جا نداشت چون 80% رپ خوان هاي ما نوجوان هستند و جالب اينجاست که هيچ کس رپ فارسي گوش نمي کند چون خيلي ها خودشان رپ ضبط مي کنند!. هيچ فيلتري وجود ندارد که هنرمندان عزيز ما را از صافي کيفيت و محتوا بگذراند تا تنها افرادي که لايق هستند به نام رپر هاي فارسي مطرح شوند.
اگر کسي بخواهد رپ واقعي گوش کند هيچ وقت رپ فارسي گوش نمي کند زيرا تا زماني که اصل آن وجود دارد کسي به مقلد آنها گوش نمي کند.
رپ فارسي پر از (ديس و ديس بک) شده است همه جا قدرت نمايي و بلف. از کي تا به حال اسلحه گرم در ايران مجاز شده که اينها حرف از کلت و فشنگ مي زنند. شايد هم در محله هاي سياه پوستي آمريکا زندگي مي کنند و شايد رپ صورت جديد دعواهاي توي کوچه هاي ايران شده است!
به جرأت مي توان گفت اکثر رپرهاي ما مرفه و بي درد هستند و اصلأ درد و فقر را حس نکردند. البته منظورم اين نيست که درد فقط فقر است. درد شامل خيلي چيزها مي شود ,درد بيگانگي از خود, درد تنهائي و بيگانه بودن با مردم. درد ديدن وقايع عصر حاضر وفجايع انساني و مشکلات جامعه که خود شامل خيلي چيزها مي شود.
چرا گفتم مرفه و بي درد، اين مورد بر مي گردد به همان بي انگيزه بودن اين افراد. اين حيطه پر از کساني است که ترانه ها و آهنگ ها را مي خرند و فقط اجرا مي کنند، که اين باعث مي شود هيج احساسي در کار وجود نداشته باشد و بارها ديده شده که آن ها روي بيت راه مي روند و هيچ ريتمي احساس نمي شود.
خيلي ها به اشتباه فکر مي کنند زيرزميني بودن به اين معناست که در به روي همه باز است و همه مي توانند آن را تجربه کنند. به دليل اينکه رپ در کشور ما مجاز نيست و به صورت زيرزميني اجرا مي شود. اکثرأ فکر مي کنند که زير زميني بودن يعني کيفيت نداشتن و حرفه اي نبودن اما به نظر من زيرزميني بودن يعني فعاليت کساني که نمي خواهند يا نمي توانند روي زمين باشند اما بايد هنر آنها مانند روي زميني ها حرفه اي باشد چه بسا حرفه اي تر.
چون متأسفانه تنها موسيقي همه گير روي زميني ها پاپ است که اجراي آن مهارت چنداني نمي خواهد و روي زمين پر شده از پاپ خوان هاي جوان و بي تجربه که حتي مجوز دارند و گاهي به طور ناگهاني از شهرت برق آسايي برخوردار مي شوند که با همان سرعت هم از ياد مي روند. البته در بين زير زميني ها استعدادهايي هم وجود دارند که واقعأ حيف هستند. استعداد اجرا دارند، اما متن ها شان بي محتواست.
تا وقتي که موضوع رپ فقط به پارتي ,کل کل و دختر بازي اختصاص داده شود، رپ فارسي مردمي نمي شود. چون با فرهنگ ما مغايرت دارد و بسياري از مردم آن را درک نمي کنند و تنها اين موسيقي در يک چرخ? محدود که شامل شنونده هاي نوجوان و رپرهاست مي چرخد و بيرون نمي رود.
حرف آ خر: چرا رپ، فارسي خوانده نمي شود؟ رپي که هويتش فارسي باشد؟
چرا ايراني ها فقط تقليد مي کنند؟
الجمعة يناير 18, 2008 1:45 am