در سال 1288 خورشیدی در تهران به دنیا آمد.پدرش رضا قلی خان قوامی از خاندان های اصیل تهران بود .او به موسیقی ایرانی عشق می ورزید ،خانه اش پایگاه هنرمندان زمان بود و اکثر آثار موجود موسیقی آن دوره را به صورت صفحات گرامافون در دسترس داشت. حسین که در چنین خاندانی پا به عرصه ی وجود گذاشته بود، از سنین کودکی گوشش با موسیقی آشنا وطنین دلپذیر ساز و آواز با خونش عجین شده بود.
صدایش خوب بود و پدر آن را می پسندید و گهگاه در مهمانی های خصوصی،تنها وگاه به همراه ساز وآواز می خواند و مورد تشویق قرار می گرفت.
قوامی وارد مدرسه ی نظام شد و در ارتش به درجه ی سرهنگی رسید.ولی در جوار خدمت دولتی همچنان
به کار هنر آواز ادامه می داد.
در سال 1325 خورشیدی به رادیو دعوت شد و چون برای ارتشیان اجرای برنامه های موسیقی مجاز نبود، نام مستعار« فاخته » را به پیشنهاد استاد روح الله خالقی برای خود برگزید و بعدها (در سال 1341)،وقتی بازنشسته شد با نام واقعی خود حسین قوامی همکاری خود را با رادیو ادامه داد.
قوامی از خوانندگان صاحب نام ایران و دارای سبک ویژه ای در اجرای آواز بود. او با برنامه ی « گلها » نیزهمکاری داشت.این هنرمند دارای طبعی بلند، بسیار آداب دان و متواضع بود. در سال های آخر زندگی به نارسایی دیدو به دنبال آن به سرطان مثانه مبتلا شد و عاقبت در شانزدهم اسفند ماه سال 1368،این درد جانکاه وی را دربیمارستان ایرانمهر از پای در آورد و یکی دیگر از ستاره های درخشان هنر آواز و موسیقی ایران خاموش گشت.
ترانه هایی که با صدای استاد قوامی به جای مانده،همه شنیدنی و ارزشمند هستند، از جمله ترانه ی «جوانی»
و مخصوصاً ترانه ی « تو ای پری کجایی؟!» از هوشنگ ابتهاج که بی شک هنگام شنیدن به آن ،این روح انسان است که به پرواز درمی آید ! این ها چیزی نیستند که فراموش شوند !
یادش سبز و روحش شاد !
الأحد ديسمبر 30, 2007 3:46 am